Şöyle bir daldım gittim ve bir zamanlar çocukluğum deyip hayal ettim: Çocukluğumun geçtiği Saruhanlı Mütevelli Mahallesinde 80 li yıllarda tek sevdamızdı futbol. Onla yatıp onla kalkardık hep. Öyleki hafta içinde okul çıkışında, hafta sonunda da sabahtan akşama kadar bitmeyen maçlarımız. Birinin bitip birinin başladığı ve akşam eve gittiğimizde çoğumuzun annesinden, babasından dayak yediği günler. Ama hepimiz çok mutlu idik ve neşe ile spor yapardık. Parkta, okul bahçesinde takım kurup, çok Çamlıca –Anayurt mahalle maçı yapardık. Kıran kırana ,kasa kasa cincibir gazozlarının içildiği ,taktak helvaların yendiği zevklimi zevkli müsabakalar yapardık. En başta bugünkü teknoloji yoktu. Başka ayakkabı, forma da yok. Sadece Sıcacık yüreklerimiz vardı... Hakemliği kendi abilerimiz yapardı, saha çizgileri toz kireç, ya da kömür. Yoksa da çomakla çizerdik sahayı. Evde sopa yeme tehlikesini göze alıp, iskarpin ayakkabısını parçalayan, korktuğu için yalınayak oynayan arkadaşlarım bile vardı. Ne kahvehane, ne internet ne de sanal futbol bilirdik. Gerçek futbol vardı. BUGÜN.... Evet, benim yaşadığım Mütevelli mahallesinde ve diğer mahallelere devlet halı sahaları yaptı. Ancak futbol oynayan var mı dersiniz? 3-5 genç hariç maalesef. Atıl. Bunun yanında şu an yaşadığım Manisa'da ise zamanla Mahalle sahalarının olduğu arsalar birer birer bina doldu. Sokaklar ise araç doldu. Kimi futbol sahaları okul, devlet dairesi..