RUHUN HUZURU İLE KUTSANIYOR ÂLEM
İnsan zaman zaman var olandan başka bir şeye susarve bazı insanlar enerji belki hayâl gücü
eksikliğinden
kendi kendini yenileyemez
ve suskun kalır dilleri
Köşede öylece duran tanbur
bir el bekler
bir gönül özler
başka gönüllere ulaşmak için
telleri terk eyleyemez
güzellikleri
Her eşya insan gibi
kendi fıtratını yaşar kabiliyetin ellerinde
Ruhların tükenen gücü
bazen bir musîkinin
bazen rengârenk çiçeklerin
bazende kâmil bir insanın gönlünden diline gelen kelimelerle belki
yol bulur yaşamaya
O ilk sözler ne kadar önemlidir
ölümün zihinsel ve soyut hâlinden çok farklı
bir gerçekliğin yaşama sunduğu bir müjde gibidir hissedilenler
İnsanlar ibadethanelerinde mutlu ve huzurlu dua ederken
ne var olan gerçekler yok olur ne sırlar
konuşan diller saygıyla iç seslere dönüşür
ilâhi müzikler coşar gönüllerde
eşyalar dahi bekler duayı
bitsin
ulaşsın diye yerine
…ve mekânlar boşalır
ruhlar dinginleşir
huzurlu insanlar
yayılırlar
çıkarlar sefere
kendilerinden kendilerine
…ve çilekeş gönüllerin hepsi elele tutuşup
daire olurlar
kutsanır âlem