HIÇ GITMEYECEK GIBIYDIN

Bir sabah düşünün… Her şey bildiğiniz gibi. Yorganın altındaki o tanıdık sıcaklık, perde aralığından süzülen gün ışığı, mutfaktan gelen kahve kokusu. Çocuklar uyanmış, hayat tüm sıradanlığıyla size gülümsüyor. Neşe, huzur, alışkanlık… Ama bir de o sabahı düşünün ki, her şey bildiğiniz gibi başlıyor ama hiçbir şey eskisi gibi devam etmiyor. Bir haber düşüyor gündeme… Bir sessizlik kaplıyor şehri… Ve anlıyorsunuz ki bazı kayıplar sadece bir kişiyi değil, bir şehri yetim bırakıyor. Bugün Manisa için öyle bir gün. Bugün kalabalıklar içinde bile herkes biraz daha yalnız, biraz daha eksik. Ferdi Zeyrek’i kaybettik. Sadece bir belediye başkanını değil, bu şehrin vicdanını, huzurunu, gülen yüzünü… Bir kentin ruhunu kaybettik aslında. Bazen bir insanı hiç birebir tanımazsınız ama onunla bir bağınız vardır. Fotoğrafınız yoktur belki, ama bir tebessümü kazınmıştır zihninize. Bir cümlesi, bir eli omzunuzda gibi hissettiren varlığı vardır. Ferdi Başkan işte tam da böyleydi. Yalın bir adamdı. Makamın cakasını değil, mesuliyetin ağırlığını bilendi. Süslü protokollerden çok, sokakta yürüyen halkın gözündeki ışıltıyla değer bulan bir yürekti. Ona bakınca insan "İşte böyle olmalı yönetenler" diyordu. İçten, dürüst, samimi… İşte bu yüzden o gittiğinde yalnız koltuk boşalmadı. Bir şehrin umudu, bir halkın inancı, bir evladın sıcaklığı gitti arkasından. İnsan bazen birini kaybettiğinde ağlamaz, sadece susar. Çünkü gözyaşının bile anlamını kaybettiği anlar vardır. İşte bugün Manisa’nın yaşadığı tam da bu. Biliyor musunuz, tarihin bir başka acı sayfasında da benzer bir boşluk yaşanmıştı. Gün Sazak… Adaleti, dürüstlüğü, memleket sevdasını kendine yol bilen bir başka büyük yürek. Ardından kimse kötü tek kelime edemedi. Çünkü tertemiz yaşayıp tertemiz gidenlerin ardından kötü söz söylenmez. Bugün Ferdi Zeyrek de aynı izzetle, aynı vakar içinde uğurlanıyor. Ve ne garip, ne dokunaklı bir benzerlik var aralarında… İkisi de görevlerini layıkıyla yaparken, halkına sımsıkı sarılmışken, daha söyleyecek sözü, yapacak işi varken gitti. Sanki iyiler, hep böyle aceleyle çağrılıyor yukarılara. Sanki bu dünya onları fazla taşıyamıyor. Ferdi Başkan’ın ardından kalbimizde kalan şey; sadece yas değil, minnet. Ve içimize çöken sessizlik… Ama bu sessizlik, öyle sıradan değil. Bu sessizlik, bir saygı duruşu gibi. Rüzgâr bile temkinli esiyor bugün Manisa’da. Sokaklar sessiz ama içimizde kopan fırtına tarifsiz. Çünkü sen gittin ya başkan, caddeler bile sensizliği konuşuyor. Bir kaldırım taşında yürürken ayağını bastığın yeri arar gibi… Senin adım adım gezdiğin bu şehir, şimdi sensizliğe alışmaya çalışıyor ama nafile. Senin gibi biri, yokluğuyla bile şehrin nabzını tutar. Belki bir gün başka başkanlar gelecek, başka imzalar atılacak, başka selamlar verilecek… Ama kimse, senin gibi sevilemeyecek. Çünkü insanlar görevleriyle değil, gönüllerle anılır. Ve sen, bu şehirde sadece görevini değil, kalbimizi kazandın. Bugün bir fotoğraf karesi gibi dondu zaman. Gidişin hepimizi eksiltti. Çocuklar annelerine sarılırken biraz daha sıkı sarıldı belki, çünkü senin gidişin, hayatın ne kadar kırılgan olduğunu bir tokat gibi hatırlattı bize. Sen şimdi gittin ya başkan, yalnızlık bile sessizliğe büründü, içimize çöken hüzün bile başını eğdi. Mekânın cennet olsun Ferdi Başkan. Yattığın yer seni incitmesin. Sen bu şehrin alnı açık, başı dik bir evladıydın. Geride bıraktığın iz, bir ömür boyu silinmeyecek. Ve biz seni, unutmamaya ant içtik. Ne fotoğraflar, ne seçim afişleri... Sen bizim kalbimize kazındın, bir evlat gibi, bir abi gibi, bir emanet gibi. Sonsuzluğa selam olsun. Biz seni çok sevdik büyük başkan.